Biologia oraz znaczenie epidemiologiczne i epizootiologiczne komarów (Culicidae)

Aleksander Wielki, Rafael, Oliwier Cromwell to najbardziej znane postacie historyczne, których przyczyną śmierci była choroba „złego powietrza”, jak ją określał Hipokrates, czyli malaria. Ponad 50 tysięcy robotników zmarło w okresie budowy Kanału Panamskiego (1886-1894) na żółtą febrę (Yellow Fever). Na początku XIX wieku ta sama choroba zdziesiątkowała Polaków, żołnierzy armii napoleońskiej wysłanych na Haiti w celu stłumienia powstania niewolników. Z 5500 powróciło 300 (Boczek, 1990). Zapewne nie doszło by to tego, gdyby nie komary (Culicidae), które są wektorami tych i wielu innych chorób.

Kleszcze to roztocze wielkości kilku milimetrów, których samice po nassaniu się krwi mogą osiągać długość ponad 1 cm. Atakują ludzi i zwierzęta tylko w celu pobrania pokarmu, co zapewnia im przekształcenie się w kolejną formę rozwojową lub złożenie jaj przez samice. Cykl rozwojowy kleszczy przebiega wyłącznie w środowisku zewnętrznym. W przeciwieństwie np. do pcheł, nie są w stanie jednak rozwijać się w środowisku domowym człowieka. Płodność samicy jest duża, ponieważ może ona złożyć od 2 do 5 tys. jaj. Cały cykl rozwojowy trwa zwykle od 1-3 lat, a jego długość zależy od dostępności pokarmu dla form rozwojowych (larw, nimf). Kleszcze mają duże znaczenie epidemiologiczne i epizootiologiczne.

Pchły są pasożytami o długiej tradycji, pasożytowały już w czasach prehistorycznych a początki ich historii sięgają ponad 60 milionów lat wstecz.

Obecnie znanych i opisanych jest przeszło 2000 gatunków pcheł, które różnią się od siebie wyglądem, żerowaniem, sposobem przemieszczania jak i żywicielem. Jednym z odróżniających się gatunków pcheł jest malutka 1 milimetrowej wielkości pchła piaskowa Tunga Penetrans, która wnikając pod skórę żywiciela wiąże się z nim na stałe. Nie jest, więc gatunkiem sprawnie przemieszczającym się i zmieniającym żywiciela jak dzieje się to w przypadku pchły psiej.